Im Memoriam

"Beste vrienden"...Dit waren ook de woorden waarmee onze voorzitter, Jaak Gabriels, zijn toespraken steeds begon. Jaak was samen met onze dirigent Eddy Koyen, en diens vader Charel, oprichter van het jeugdorkest de Vrije Verenigde Vrienden. Gedurende de 32 afgelopen jaren is hij tot op de dag van vandaag onze voorzitter geweest.

Nooit is hij ook maar één repetitie of concert afwezig geweest. Hij opende ons lokaal bij aanvang van de repetitie, en hij sloot het weer af, als de laatste naar huis waren. Wat was hij fier op onze goede resultaten bij orkestwedstrijden, om nog maar te zwijgen over de felicitaties die hij trots in ontvangst mocht nemen na één van onze optredens.

Ook onze maandelijkse vergaderingen met het bestuur sloeg hij nooit over. Hij had zo zijn ideeën, onze voorzitter, en om daar van af te wijken moest je al sterk in je schoenen staan. Discussies liepen dan ook soms hoog op, om dan achteraf vast te stellen dat het toch verliep zoals hij wilde. En o-zo dikwijls had hij nog gelijk ook!

Uren kon hij vertellen over vroeger, over zijn thuis, zijn broers en zussen en natuurlijk over het leger. Elke keer kwam dat er wel aan te pas en was het dikwijls middernacht voorbij dat we naar huis konden. En zelfs het afgelopen jaar, moe als hij was door zijn ziekte en chemo, sleepte hij zich toch nog een aantal keren naar de vergadering. Als schatbewaarder was de geldkas natuurlijk één van zijn grote bekommernissen. Graag rondde hij de bedragen aan de toog naar boven af of vergat hij je door te strepen op “den boek” als je je schuld al betaald had.

Alleen in de vakantieperioden had hij het een beetje moeilijk, want hij kon niet vatten dat iemand een optreden liet schieten omdat hij liever op reis ging. Op reis gaan moest je doen als je daar tijd voor had, en niet als er hier of daar een optreden gepland was.

32 jaar lang heeft hij zich ingezet voor “zijn” vereniging, zoals een vader die voor zijn kinderen zorgt. Indien nodig sprak hij ons vermanend toe, of hij kwam sussend tussenbeide daar waar nodig, maar steeds met hetzelfde doel voor ogen, “de groep”. Hij wist steeds die groep mooi bij elkaar te houden, want bij hem stond vriendschap boven prestige. We mochten niets tekort komen, broodjes of koffiekoeken op de zondagrepetities, snoep met sinterklaas, chocolade met Pasen, hij dacht altijd aan zijn muzikanten.

Onze dirigent Eddy Koyen heeft een van zijn beste vrienden verloren, en wij muzikanten, zijn de steun en toeverlaat van ons orkest kwijt. Maar we zullen wat hij opgebouwd heeft trachten verder te zetten zoals hij het zou gewild hebben en ik ben ervan overtuigd dat zijn naam nog op elke repetitie zal vallen.

Jaak, je lijflied was “De Mars Van De Carrabiniers”. Vorig jaar op je 81ste verjaardag hebben we dit voor jou nog gespeeld en zat je geëmotioneerd te luisteren, wel, hier komt hij nogmaals, geniet ervan !!

We gaan je missen, het ga je goed en tot ziens.

"

(Sandie Hendrikx, 17/01/2009)